Afgelopen week werden we meegenomen in een uiterst memorabele wedstrijd, namelijk die uit tegen VVV in de finale van de play-offs. Luttele maanden later, in een volgend seizoen dus, speelde Helmond Sport ook een uiterst gedenkwaardige wedstrijd. Ik neem jullie mee terug naar FC Eindhoven – Helmond Sport van 14 september 2012.
Ik kan het me nog als de dag van gisteren herinneren: de allereerste keer Eindhoven uit dat ik ‘s middags ook in de Irish pub te vinden was. Ik mocht alleen mee als ‘die en die’ ook meegingen en hun ouders het er ook mee eens waren.
Wij in de middag al tjok-vol adrenaline de trein pakken richting Eindhoven in afwachting van wat ons te wachten stond.
Ik weet nog goed dat ik met twee maten ging die – helaas – inmiddels niet meer zo fanatiek bij Helmond Sport betrokken zijn als toen. Onder de indruk van de hele setting en sfeer die in de Irish pub hing nog even braaf wat colaatjes achterover kloeken, want er was me wel 500 keer op het hart gedrukt dat ik me echt zou moeten gedragen! Dan is als minderjarige alcohol nuttigen natuurlijk uit den boze!
Ineens ging iedereen naar buiten en werd middels een corteo de tocht naar de Aalsterweg ingezet. Iedereen begint ineens JALA JALALALA FORZA HELLEMOND te zingen. Ik – nog totaal onder de indruk van dit alles – loop gewoon braaf mee en geniet van het moment, want wat is dit nu al een vette ervaring. Ik geloof dat ik wel vijf keer gevraagd had of we er bijna waren, want m’n voeten deden al pijn van zo’n lange wandeling. Voor dergelijke afstanden zou ik te allen tijde gebruik maken van mijn fiets, luie tiener als ik was.
Ineens werden m’n gedachten over de zere voeten en lange afstand bruut verstoord toen we bij de Aalsterweg kwamen. Aan de andere kant van de weg kwam ineens een groepje dat BOEREEEE, BOEREEEEEE scandeerde onze richting in. Ineens alles en iedereen proberen om een hele drukke straat over te steken en die ‘boeren’ aan te pakken. Toen een paar fluoriserend geel gestoken mensen gummiknuppels tevoorschijn toverden taaiden de meesten toch wel af en zo konden we doorlopen naar het stadion.
Hoewel Helmond Sport ergens bovenaan stond in het nog prille seizoen en Eindhoven ergens onderaan bungelde, was het verschil op de ranglijst de eerste helft zeker niet op het veld te zien. Ik mag wel zeggen dat het Helmond Sport van Eric Meijers bijzonder weinig te vertellen had. Zo was Serhat Koç al een aantal keer dicht bij de openingstreffer geweest. Uiteindelijk zou de kleine spits – die later ook nog voor Helmond Sport zou spelen – toch de openingsgoal maken. Vanaf de rand van de zestien produceerde hij een rollertje, maar Wouter van der Steen liet de bal door zijn handen rollen.
Die achterstand werd echter snel weggewerkt, toen Emrullah ‘Superturk’ Güvenç een afgeslagen corner binnen schoot vanuit een hoek waarbij je eerder aan een voorzet zou denken.
Het spektakel zou ononderbroken doorgaan: toen Björn Kuijpers (ja, die floot toen echt gewoon een Jupiler League potje) een vrije trap gaf op zo’n 25 meter van de goal gaf, gingen verschillende Eindhovenaren achter de bal staan. Eén daarvan was Helmonder Maikel Verkoelen. Laatstgenoemde zou deze klus klaren de bal prachtig – kan het helaas niet anders zeggen – in de kruising strepen. Dat zou voor flink wat gemor in het uitvak zorgen.
Helmond Sport rechtte opnieuw snel de rug en opnieuw was de doelpuntenmaker Emrullah Güvenç: een pass van Kazlauskas werd met rechts door de Turks-Belgische aanvaller ingeschoten. Dat schot werd nog gekeerd door Brahim Zaari, maar de rebound kon Güvenc met links simpel binnen tikken.
Tweede echte kans voor ons ook meteen de tweede goal. Na de 2-2 zette FC Eindhoven opnieuw aan, maar tegen alle verhoudingen in was het Helmond Sport dat met een voorsprong de kleedkamers op zocht; Justiana speelde Güvenç in, die nam hem achter het standbeen aan waardoor hij zichzelf meteen wat ruimte verschafte. Na die knappe aanname had Güvenç nog maar oog voor één ding: het blauw-witte doel. Vanaf ‘n meter of 25 knalde hij de bal werkelijk schitterend de winkelhaak in. Wat een explosie van vreugde barstte los bij Güvenç, die zijn goal al in de hekken hangend met ons vierde.
‘Alles wat deze man aanraakt, verandert in goud’ zou de commentator roepen na deze goal. Ik kan het weten, want ik heb die samenvatting denk ik wel 100 keer teruggekeken op YouTube.
Wat een zieke awayday was dit nu al: ‘s middags de Irish in, met één grote groep naar het stadion toe, een fucking zieke wedstrijd waarin we werkelijk niets te vertellen hebben, maar toch onze rivaal op achterstand hadden staan. Het kon bijna niet dat de wedstrijd in de tweede helft net zo vet zou worden als in de eerste. En inderdaad; de tweede helft viel tegen in vergelijking met de eerste helft.
Hoewel het de eerste 15 minuten wederom één groot spektakelstuk leek te worden, was de tweede helft lang niet zo attractief als de eerste helft. FC Eindhoven kreeg in de 56e minuut loon naar werken door via Dadda de 3-3 tegen de touwen te schieten. In tegenstelling tot de eerste helft, was Helmond Sport in de tweede helft wel sterker dan FC Eindhoven. Dit leverde nog geen 10 minuten na de gelijkmaker alweer een voorsprong op voor onze spurs: via rechts zette Sebastian Stachnik een actie in, hij zette laag voor en die voorzet werd bij de eerste paal door good old Zarko Grabovac binnen gegleden.
Het laatste half uurtje kwam de voorsprong niet echt meer in gevaar. Die minuten waren uiteraard uiterst spannend, maar niet meer zo goed en spectaculair als die 60 minuten ervoor en dus kon Helmond Sport wederom 3 punten bijschrijven en volgens mij zelfs de koppositie pakken in de Jupiler League.
Klein feestje in het uitvak en daarna dat takke-eind teruglopen naar Eindhoven Centraal. Een eind dat door alle omstandigheden ineens niet meer zo erg was om af te leggen.
Het was een van de eerste awaydays, ik denk de vierde ofzo, maar toch een van de vetste die ik tot nu toe meegemaakt heb