We kunnen het verhaal van afgelopen maandag herhalen: het aantal blessuregevallen, of spelers die omwille van andere redenen afwezig zijn, valt niet mee. Maar toch… Je bent geneigd te zeggen dat er meer uit te halen valt dan op dit moment gebeurt. Tegen Vitesse is het voor Hofland wederom puzzelen geblazen. De vacante positie van spits wordt uiteindelijk ingevuld door Mallahi, met Daneels op links en Bisselink op rechts. Met deze in elkaar geflanste voorhoede speelt Helmond Sport in het eerste bedrijf bijzonder weinig klaar. Verder dan een schot uit een moeilijke hoek van Bisselink, komt de volledig in het rood spelende ploeg niet.
Vitesse is in de eerste helft simpelweg gevaarlijker en dat is toch een pijnlijke constatering tegen de nummer 20 (eigenlijk 18 zonder strafpunten). In de tweede helft trekt Vitesse de lijn door, waarmee het wachten lijkt op de 1-0. Die zou echter nooit vallen, omdat Helmond Sport een van de spaarzame momenten om weet te zetten in een doelpunt. Een verre ingooi wordt door (gelegenheids-)aanvoerder Scholz doorgekopt, waardoor Mallahi de bal voor het intikken heeft.
Lang kan Helmond Sport echter niet genieten van de voorsprong. Tom Hendriks, die zichzelf met een aantal goede reddingen echt leek te onderscheiden, gaat daarna met de bal in de voet (weer) hopeloos in de fout. De stand-in keeper probeert Scholz in te spelen, terwijl hij eigenlijk niet aanspeelbaar is. Als dan de pass (over slechts vijf meter) dan ook nog eens richting mist, heeft Vitesse ineens een niet te missen kans op de gelijkmaker. Als het puur aankomt op ballen pakken, dan hebben we een degelijke reservekeeper in huis, maar mee voetballen komt niet in zijn woordenboek voor: gouden armen met elastieken benen. Het gaat nu in één week tijd twee keer fout en twee keer sta je (mede) daardoor met lege handen. Als je van jezelf weet dat mee voetballen niet je sterkste punt is, roei die bal dan maar blind naar voren als je onder druk staat, zoals een trainer van z’n niet goed meevoetballende keeper moet accepteren dat hij af en toe een loei naar voren geeft.
Later in de tweede helft gaat het helemaal mis als Vitesse na een razendsnelle counter de winnende binnen schiet. Een kwartier voor tijd krijgt Helmond Sport nog een cadeautje in de vorm van een man meer situatie, na een directe rode prent voor de thuisploeg, maar op een kopballetje van Pachonik na komt de ploeg van Hofland niet meer aan kansen. En dus volgt een terechte nederlaag tegen de ploeg die nog geen wedstrijd won in eigen huis. Je kan altijd een keer tegen een nederlaag aanlopen tegen de zwakkere broeders uit de competitie, maar als zij je 90 minuten lang de kaas van het brood eten, mag je gerust even achter de oren krabben.
Dat laatste mag Helmond Sport sowieso wel eens doen, want het contrast met de bij vlagen goed voetballende ploeg uit de eerste periode is nogal groot. In de eerste tien wedstrijden heb je ook belabberde potjes gespeeld, maar toen zat er een bepaalde onverzettelijkheid in de ploeg die de laatste weken ver te zoeken is. We herinneren ons allemaal nog de winst in Leeuwarden, waarin het voetballend ook echt niet goed was, maar waarin wel alles in de strijd werd gegooid om de drie punten over de streep te trekken. We herinneren ons ook nog het duel in Doetinchem met De Graafschap, waarin je je tegenstander voetballend echt overrompelde. Van dat alles is as we speak weinig meer over. Het is uitzingen tot de winterstop.
Sluiten we toch nog af met één van de spaarzame lichtpuntjes: de terugkeer van Amin Doudah. Na ruim 15 maanden blessureleed maakte hij gisteren zijn rentree voor Helmond Sport. Hopelijk haalt hij zijn niveau van voor zijn kruisband blessure, want dan gaan we daar nog het nodige plezier aan beleven.